امروز شهر لار حال و هوای دیگه ای داشت هر کسی یه جوری احساسات خودش و بروز می داد

بچه کوچکی که هنوز توی بغل باباش بود با عکسی که از رهبر داشت وبا پیشانی بندی که روش نوشته بود « جانم فدای رهبر » ونوجوونا با کلاههایی که بر روی آنها لبیک یا خامنه ای نوشته شده بود ،وجوانان با شور و اشتیاقی وصف نا پذیر به استقبال نائب امام زمان خویش سر از پا نمی شناختند .

وقتی خبر نگار به آن خانم که کودکش در آغوش بود این سؤال را پرسید که: آقا را چقدر دوست داری گفت :«حاضرم این پسرم را فدای رهبرم کنم» .آری همه چشمها در انتظار رهبر فرزانه شان بود .

گویی بهاری دیگری آمده بود ؛بهاری که بیست سال انتظار آن را کشیده بودند وامروز رهبر معظم انقلاب  با ورودش در لارستان کهن :اولین خاستگاه انقلاب اسلامی این  بهار را به ارمغان آورد .

اصلا باورم نمی شد آن لحظه که در فرودگاه پس از ساعتی انتظار هواپیمای حامل رهبر انقلاب بر زمین نشست و با باز شدن درب هوایما خورشید درخشان ایران از هواپیما پایین آمد .

براستی در آن لحظه سرتاپای وجودم غرق شادی و سرور بود و سر از پای نمی شناختم .و آن لحظه که دست مهربان رهبر را در دست گرفتم و بوسه بر آن زدم هیچگاه از یادم نمی رود